Lustro dwuogniskowe

Kiedy ze względu na wiek narząd wzroku jest osłabiony, należy korygować wzrok oddzielnie dla widzenia do dali i bliży. W tym czasie często musi nosić dwie pary okularów osobno, co jest bardzo niewygodne. Dlatego konieczne jest zeszlifowanie dwóch różnych mocy refrakcyjnych na tej samej soczewce, aby uzyskać soczewki w dwóch obszarach. Takie soczewki nazywane są soczewkami dwuogniskowymi lub okularami dwuogniskowymi.

Typ
Typ podziału
Jest to najwcześniejszy i najprostszy typ soczewki lornetkowej. Jego wynalazcą jest powszechnie uznawany za amerykańską gwiazdę Franklin. W zwierciadle dwuogniskowym typu separacji zastosowano dwie soczewki o różnym stopniu, które służą jako obszar daleki i bliski do centralnego pozycjonowania. Ta podstawowa zasada jest nadal stosowana we wszystkich konstrukcjach z podwójnym lustrem.

Typ klejenia
Przyklej podfolię do folii głównej. Oryginalną gumą była kanadyjska guma cedrowa, która jest łatwa do klejenia, ale można ją również skleić po degradacji gumy pod wpływem czynników mechanicznych, termicznych i chemicznych. Rodzaj żywicy epoksydowej o lepszych parametrach po obróbce ultrafioletem stopniowo zastępuje tę pierwszą. Klejone lustro dwuogniskowe sprawia, że ​​forma i rozmiar podwarstwy są bardziej zróżnicowane, w tym podwarstwa barwiona i konstrukcja kontroli pryzmatu. Aby uczynić granicę niewidoczną i trudną do wykrycia, pod-plasterek można przekształcić w okrąg, którego środek optyczny i środek geometryczny pokrywają się. Lustro dwuogniskowe typu waflowego to specjalne klejone lustro dwuogniskowe. Krawędź może być bardzo cienka i trudna do rozróżnienia, gdy podelement jest obrabiany na tymczasowym korpusie łożyska, co poprawia wygląd.

Typ fuzji
Polega na stopieniu materiału soczewki o wysokim współczynniku załamania światła z wklęsłym obszarem na płycie głównej w wysokiej temperaturze, a współczynnik załamania światła na płycie głównej jest niski. Następnie wprowadź powierzchnię podelementu, aby krzywizna powierzchni podelementu była zgodna z krzywizną elementu głównego. Nie ma poczucia rozgraniczenia. Odczyt dodatkowego A zależy od mocy refrakcyjnej F1 przedniej powierzchni dalekiego pola widzenia, krzywizny FC pierwotnego wklęsłego łuku i współczynnika stopienia. Współczynnik stapiania to funkcjonalna zależność między współczynnikiem załamania światła dwufazowych materiałów soczewek ze stopieniem, gdzie n oznacza współczynnik załamania światła głównego szkła (zwykle szkła koronowego), a ns oznacza współczynnik załamania światła warstwy pomocniczej (szkło krzemieniowe) przy duża wartość, wówczas współczynnik stapiania k=(n-1) / (nn), więc A=(F1-FC) / k. Z powyższego wzoru wynika, że ​​teoretycznie zmiana krzywizny powierzchni przedniej płyty głównej, krzywizny łuku wklęsłego i współczynnika załamania płyty podpłytowej może zmienić prawie dodatkowy stopień, ale w rzeczywistości zwykle osiąga się to poprzez zmianę współczynnik załamania światła podpłyty. Tabela 8-2 przedstawia współczynnik załamania światła podwarstwowego szkła flintowego powszechnie stosowanego na świecie do produkcji różnych, prawie dodatkowych, dwuogniskowych lusterek termojądrowych.

Tabela 8-2 Współczynnik załamania płytek pomocniczych różnych zwierciadeł dwuogniskowych prawie dodatkowych (szkło krzemieniowe)